Bilemezsin ki,
kapıdaki ambulanstan inen kim?
Kim yeni doğmuş acaba kaçıncı kat?
Bir öğle vakti kapı önünde yoğun bir kalabalık,
feryat sesleri tırmalar kulakları,açık pencerenin arkasından,
ve omuzlar üzerinde bir tabut,sessizce götürülür...
Bilemezsin nkim sonsuza kadar kimdir bu ebediyete...

Sbahın ilk ışıkları,
dev bir kamyon sitenin tam ortasında,
ve apartman içinde telaşlı adımlar,
sessiz yürüyüşler ile,
yürür nakliyeciler...
yeni geliyor yine birileri,
kimbilir gelişi hangi memleketten,
aslı neresi,
acaba kaçıncı kat hangi kapı numarasında dairesi?

Yine alel acele çekip gider günün birinde bir diğeri,
Ne bir hoşçakal,
ne bir dostçakal,
bile diyemeden,
tıpkı,akşamları site önünde karşılaştıkları altı sıralarında selamlaşamadıkları gibi,
tanışamadan,
kucaklaşamadan dostça ve arkadaşça...
Gidiyordu işte bu siteden kimliği meçhul kapı numaralı evden,
adı bile duyulamadan.

Kimi gelir kimi gider,
kimi doğar kimi göçer,
Ruhsuz beton kalıplar içinde,
yok olur gider ,özümüz ve benliğimiz,
ve de geleneklerimiz...

Nerede o birbirine balkondan selam eden ilişkiler?
Nerede o belki kokmuştur diye düşünerek,
bir tabak da komşuya yemek ikram etmeler?
Nerede o zerafet ...

Nerede o bayram ziyaretleri?
Nerede o dertleşmeler,
sözleşerek pazar gezilerine gitmekler?

Ve kapı önündeki hararetli dost kokulu sohbetler nerede?

Yitirdik hepsini,
Yitirdik maalesef,
çimento gibi dondu yüzlerde o zarif gülğümseyişler,
Şu beton maloz yığınlarının arasında,
aynı o betonlar kadar gri,
renksiz,
ahenksiz,
bencil bir çerçeve içinde,

çoğaldık,
çoğaldık,
çoğaldık...

Ve kaybolduk,
yok olduk hepimiz,
evimizde en konforlu dekoratif görüntüler,
kapı önünde en kalite arabamız,
çıkarken site önüne,

en değerlişeyimizi kaybettik ne yazık ki,
o içten merhaba deyişlerimizi,
yitirdik .