Koparız hayattan arada bir, televizyon yayınının kesilmesi gibi. Uzun süren çabalarımızın sonuçlarını bir türlü alamayız, verdiğimiz emeğin boşa gideceğinden korkarız, boşuna yaşadığımızı sanarız ve bu bekleyiş çoook uzun gelir bize. İmparatorlukların olduğu gibi insanın da duraksama yılları vardır. İşte bu yıllar tecrübe edenler için birer fırsattır. Eksikliklerini tamamlarsın duraksamalarda; aşman gereken engelleri nasıl aşacağını öğrenirsin; stratejini belirlersin ve duraksama bittiğinde yeniden yayından çıkmış bir ok gibi hedefe kilitlenirsin. ''Sabrın sonu selamettir'' sözü bu sırada anlam kazanır.

Yüksek motivasyon duraksama dönemlerinde en gerekli olan özelliktir. İnsan bir amaç belirlemeli ve o amaca ulaşmak için de hedefler. İnanmalı ve inancını doğru verilere dayandırmalı (aynı bir davayı sonuçlandırırken aranan dayanak gibi, örnek davalargibi).
''Yaptıklarım yapacaklarımın delilidir'' sözü ve fikri motivasyon kazandırır ve hayattan kopmamanızı sağlar. Her başarılı deneyim kendinize olan güveninizi artırır. Özgüveniniz sizin en güçlü silahınızdır ancak güvenilir bilgiyi asla bir kenara atmayın. Aksi halde başarısızlık gelir ve bu da özgüveni zedeler...

Hayatı şöyle görüyorum; insan'a özgü olan her ne varsa bu hayatta yaşanabilir ve normaldir. Önemli olan kendini olaylara karşı hazırlamaktır yıkılmamak için. Hayatta yaşadığımız her hangi birşeyi diğerinden daha az önemli veya önemsiz diye ayıramazsınız. Herşey önemlidir ve bir parçasıdır hayatın. Biri için bir diğerini bekletmek bence büyük bir hata ve zaman kaybıdır.

Bir doğru plan yapmak gerekir amacınıza ulaşmak için ve bu plan hem sizin için hem etrafınızdakiler için dürüst olmalı. Aksi taktirde hem size hem etrafınızdakilere zarar verir.

Hayat; ipinin ucu bizde olan ve rüzgarda salınan bir uçurtmadır.