( Öncelikle yanlış anlaşılmamak için hemen "hıyar" tabirim için affınıza sığınıyorum. Ama bu benim tanımlamam ve umarım hoş görülür. )

Herkes mi mükemmelleşti? Bu kadar mı yani?

Sokağa çıkıyorum herkes dünya güzeli/yakışıklısı..

Adliyeye gidiyorum; her hukukçu alanının en iyisi..

Her kadın, en mükemmeli; her erkek en delikanlısı..

Her anne en cefakarı.. Her evlat en hayırlısı..

Tüm tanımların karmaşıklaştığı; herkesin yersiz özgüven sahibi olduğu; her fütursuzluğun, sahibince yerinde bulunduğu; herkesin haddinden fazla cesaret sahibi olduğunu düşünmeye başladım.

Aynalar mı kırıldı? Bakan gözler mi şaştı? Alkış tutan eller mi yılandı?

Ben buradan haykırıyorum...

Ben mükemmel değilim!!!

İşte azizliklerim;
Uyumluyum.
Hoşgörülüyüm.
Adilim.
Empati yapabiliyorum.
Sevebiliyorum.
Eğlendirebiliyorum.
Azimliyim.
Cesurum.
Çalışkanım.
(Liste uzayabilir...)

İşte hıyarlıklarım;
Dengesizim.
Korkağım.
Hissizim.
Unutkanım.
Tembelim.
Yumurta kapıya dayanmadan aklı başına gelmeyenim.
Alınganım.
Hep aşırıyım. Asla ortalama olamam.
Çok sigara içiyorum.
Çok uyuyorum.
Sabahları uyanmakta zorlanıyorum.
Geceleri uyumakta zorlanıyorum.
Maymun iştahlıyım.
Sabırsızım.
(Liste uzayabilir..)

YA SİZ?