Çok gözlemlemişimdir. Sıradan insanlar sıradan sohbetlerinde ahkam kesip dururlarken, biri çıkıp şu kanunun şu hükmünde şu denir, ifadesini kullandığında herkesin omuzları düşer, birden bir sessizlik kaplar oratlığı. Ve az sonra, daha demin ellerinde maşalarla karıştırıp durdukları kızgın kor alevi izlemeye koyulurlar. Artık, yalnızca işi ya Tanrıya ya da adli makamlara havale etmekle yetinirler. "inşallah hak yerini bulur.hadi susalım"
Nedir?
"Yanar elimiz, neme lazım" mı oluyoruz. Bilmediğimiz sularda yüzmeye kalkışırsak boğuluruz diye mi endişeleniyoruz? Ya da yüzyıllardır hep bir şeylerle korkutulan insanımızın bilinçaltı, susmaya mı evrildi?
(Neyse ben de susayım.)