Taşınırken tanıştım. Eşyalar eve çıkarken uzaktan meraklı gözlerle bakıyordu. Son eşyada eve çıktıktan sonra , koşarak geldi:
-Abla, şofbeni, çamaşır makineni, bulaşık makineni, çanak antenlerini ben takayım mı? Hem dolap raylarını da tamir ederim. Her işi yaparım.

Çelimsizdi. Çocuk işte diyerek geçmek istedim.
-Abla ya, param yok...

En kötü olasılıkla beceremez, küçük bir harçlık veririm gider diye düşündüm.
-Gel bakalım...dedim.

Geldi, söylediği herşeyi yaptı. Üstüne de bütün muslukları değiştirdi. Tüm dolapları elden geçirdi, kapı zilini onardı.

Ortalama 200 lira gözümde kestirmiştim hepsi için. 100 verdim.
-Bu kadar çok parayı nereden buldun diye bana kızabilirler, hem bu bana yeter. dedi ve 50 tl alıp gitti.

Okulda gördüm. 7. sınıfa gidiyormuş. Hep yüzü düşünceli, çoğu zaman görmezdim. Gördüğümde ise ya annesi ya babası azarlayarak okuldan çıkarırdı.

Okul aile birliğinde olduğum için çocuk kimdir, nedir öğrendim. Dersleri kötüymüş. Okulu sevmiyormuş. Çalışmak istiyormuş, ailesinin durumu da bir hayli kötü.

Konuştum, 8. sınıfı bitirirse bir alet çantası hediye edeceğimi söyledim. Havalara uçtu. Haftada bir ya da 10 günde bir uğradı yapılacak işlere baktı. Kablolarla oynadı, düdüklü tencere kapağını bile yaptı.

Şimdi 15 yaşına girdi. Alet çantası var. Liseye devam etmedi. Cep telefonu ve de bisikleti.

Okuldaki çocuklara cep telefonunu dağıtmış. Her çeşit tamirat için. Üzerindeki kıyafetleri ve poşetleri görüyorum bazen, iyi kazanıyormuş. Alet çantası karşılığında işlerimi ücretsiz yapıyor.

Bazen düşünürüm, okul için neden ikna edemedim diye...Ama iyi görünüyor yahu, mutlu görünüyor.