Zordur kana bulanmış bir dünyada kadın olmak...Hüzünlerden damıtılan gülümseyişlerle yaraları sağaltmak...

Kadınsan çünkü,kırık bir kanatla çıkmışsındır yola .Payına, yazgı diye düşen ,vakitsiz kuş ölümleri olmuştur hep.Avuçlarında çocukluk düşlerinden arta kalan bayram sevinçleri saklıyken,bir bayram sabahı kırık kanadından vuruluvermişsindir kadınsan.

Azrail kimi zaman baba,kimi zaman kardeş,kimi zaman eş ama hep bir ölüm fermanı olarak dikilmiştir karşına.

Sorgusuz sualsiz vacip olan katlini töre diye çeyiz sandığına koymuştur çünkü karanlığın bekçileri....Avuçlarındaki sevinçlere kanayan düşler bulaşmıştır.Çeyizindeki aklara karanlıklar...Töre diye diye kanayan karanlık bir yolculuğa uğurlanmışken bir gece vakti yarınsızlığa gebe çığlıklar doldurmuştur acının sarnıcını...

Kadınsan sözün bittiği yerdesindir buralarda...Bakışların körleştiği ,umudun hüzne sevincin yeise bulandığı yerde....Kana bulanmış bir kapıda ve töre diye kalakalmıştır yaşanmamış tüm dakikaların...Tüm sokak başlarında vurulmuşsundur.Adını bile yazdıramamışsındır mezar taşına.

Bazen genç bir kızsındır bazen minik bir yavru bazen de sayısını eşinin bile unuttuğu doğumlarla cebelleşmiş bir ana...Doğurdukların büyümüş okumuş da adam olmuş...Ve bir bahar sabahı ansızın, senin kanayıp duran yarana kalemini batırmaktan çekinmeyen bir edayla son sözü söylemiş: “Masum değildir!!!”