10 numaralı çalışma konusu ile ilk adımı atalım bakalım.

sene 2004, avukatlık stajına başladığım günler...
sulh ceza mahkeme salonu. hakim beni her zamanki stajyer koltuğundan kaldırıp kürsüde yanına oturttunasıl mutluyum , kürsüden salon nasıl değişik göründü o zaman...

duruşmalar duruşmalar derken, bacak kadar bi çocuk girdi sanık bölümüne.
çelimsiz,çilli,sıska bi erkek çocuk.

müşteki anlatıyor da anlatıyor;
"evde dağıtmadık yer bırakmamış,ne kadar bakır kap kacağım varsa çalmış,şikayetçiyim.en ağır cezayı verin bir daha yapmasın..."

bi çocuğa bakıyorum,bi de hakimin önündeki kabarık dosyaya.
neyse duruşma günü verildi ertelendi...

hakimden izin isteyip çıktım dışarı.çocuğu getiren polisle konuştum.kimdir neyin nesidir diye.
"ohooo, hırsızın tekidir SHÇEK yurdunda kalır,ne yapıcan o yolunu bulmuş.anca cezaevine girerse akıllanır..."

yok bu böyle olmayacak.bu çocuk benim kardeşim de olabilirdi.bişeyler yapmam lazım.polise rica ettim kuruma teslim ederken ben de gideceğim,konuşacağım, bir şeyler yapacağım...

yurt müdürüyle tanıştım,çocukla konuşmak istediğimi söyledim.şaşırdı.süzdü bi yukarıdan aşağıya.ehh dedi.konuş bakalım...

kütüphaneye geçirdiler.birazdan geldi.karşıma oturdu.onu izledim önce.ne kadar küçük...yüzüme nasıl bakıyor.anlattım ona.benim ailem yanımdaydı,okula gitmekti tek sorumluluğum.hiç bir kaygım yoktu hayatta çocukluğum boyunca.benim kadar şanslı değildi.ama bu yol doğru bir yol değildi.hakkında açılmış dosyaların (yaklaşık 30 küsürdü o zaman ve öğrendiğimde dehşetle karşılamıştım) ortadan kalkmayacağını,15 yaşından sonra hepsinin yeniden ortaya çıkarılacağını vs. vs.

konuşurken nasıl da mazlum,üzgün,çaresiz...telefon numaramı verdim sonra.bak dedim paraya ihtiyacın olduğunda kimseden çalmayacaksın.beni arayacaksın.ben sana yardım edeceğim ve sen okuyacaksın.bir gün bu yurttan delikanlı olarak ayrılırken hiç bir şeyden pişmanlık duymayacaksın...

öğretmenler pek önemsemedi beni.ne hakimler ne emniyet müdürleri onunla bu konuşmayı yaptılar...kimse başaramadı.bu çocuktan adam olmaz...

olmasın.ama birilerinin onu düşündüğünü onun için üzüldüğünü bilsin.

aradan uzun bir süre geçti.ruhsatımı almış ama işe henüz başlamamıştım.yıl başıydı ve bütün aile toplandık hazırlık yapıyoruz.teyzemlerdeyiz.telefon çaldı.beni istediler.
"yurttan arıyorum avukat hanım sosyal hizmetler uzmanı bilmem kim. O sizi yıl başı eğlencemiz için yurda davet etmek istiyor.lütfen bizi kırmayın."

o an neler hissettiğimi anlatamam.ben onun hakkında bana anlatılanlardan etkilenmiştim.bana da numara yaptı duygu sömürüsü yaptı diye düşünüyorken bu telefon...

evdekilerden özür diledim ve yurda gittim.hatta bir arkadaşımı da zorla götürdüm

beni görünce çok sevindi.çocuklar parodiler hazırlamışlardı.ama okul personelinden ve bizden başka hiç kimse yoktu onları izleyen...

O beni dinlemişti. hırsızlık yapsın yapmasın, içinde bir yerlerde beni sevmişti.
herşey sevmekle başlamaz mı zaten?
ben onu sevdim, o bana güvendi.

onları önce sevelim.güvenmesek de sevelim.bir gün bizi anlayacaklar.
suça sürüklenmiş çocuklar...
bizim çocuklarımız...