Toplumu dönüştürmek, toplumun kadına bakış açısını değiştirmek ha deyince olacak bir iş değil. En az birkaç nesil gerekir.

Peki birkaç nesil sonra dahi bunu gerçekleştirme garantisi olmayan bir dönüşüm için, şimdiki nesilleri ve dönüşüme kadar geçecek nesilleri (kadınları) kaderine mi terk edeceğiz?

Kadını bir birey olmaktan çıkarıp (gerçi pek azımız birey olabildi) sadece anne ve sadece eş olarak ailenin içine haspetmek politikalarının uygulandığı günümüzde toplumda gerçekleştirmek istediğimiz bakış açısı dönüşümünü beklemek beyhude.

Muhafazakarlık artıyor, bir diğer kadını bakışlarıyla, mimikleriyle, fısıltılarıyla muhafazakarlaştıran yine kadınlar. Çoğunlukta olan azınlıkta olanı asimile ediyor. Birey olabilme telaşında olanlar ise "sivri" olarak nitelendirilip önce kadınların sonra medyanın "ayar çekmesine" maruz kalıyorlar.

Böyle bir toplumsal yapıdan benim şahsen nesiller sonrası için bile hiçbir beklentim yok. Fertleri tek tek "toplumsal cinsiyet" konusunda eğitebilecekse otorite amenna, ama bunu yapacak kaynak yok. 30.000 polisin eğitimi yapıldı güya, elde var kaç? Aile içi şiddet şikayete bağlı olmadığı halde polis hala "şikayetçi misin?" diye sorabiliyor. Savcı "ne yaptın da dövdü seni" diyebiliyor.
Eğitim görmüş insanların bakış açısı bile buyken kimden ne bekleyebiliriz ki?

İnsan hakları ihlali diye diğer insanların hak ihlallerine göz mü yummalıyız?

Şu bir gerçek ki testesteron hormonu sadece cinsel suçlarda değil, diğer suçlarda da oldukça etkili. Özellikle seri katillerde testesteron hormonu yüksekliği bilimsel olarak ispatlanmış. Pek az kadın seri katil vakası var, ki bu kadınlarda dahi erkekleşme görülmüş.

Belli suçlar için idama karşı değilim, kimyasal kısırlaştırmaya karşı hiç değilim.
Uzun vadede toplumu eğitme hayalleri kurarken şimdiyi korumak adına kısa vadede uygun bir çözüm olarak görünüyor bana. Bunu da bir tedavi olarak değil, ceza olarak görmek gerekir diye düşünüyorum. Zira tedavi olarak kabulü ceza hukuku açısından sorunlu bir alan. Cezasızlık sebebi bile olabilir hormonlar.