elinde değnekle aksayan adam
zor bin bela durağa vardı....
gördü birisini,kendisi gibi...
dedi ki ben bunu tanır gibiyim...


el kalkdı gelip gecen araca...
sanki umudunu içen araca...


durmadı hiç biri ağladı adam,
sanki yüreğini dağladı adam...


elinde kalemi defteri vardı,
zaman zaman bir şey durur yazardı...


sacı ağarmış beli bükülmüş,
sanki hayalleri yere dökülmüş,
tanırım dediği kadına baktı...
beyninin içinde şimşekler çaktı!
gözünden bir damla kağıda aktı...

sözcükler kıvrıldı yazılmaz oldu...
düşdü yere aziz dediği kalem...

akdevrim.istanbul.