Bu öneri iyi kurgulanırsa, toplumsal ilişkileri farklılaştıracak bir yere gelinebilir belki.

Herkesin 7 yıl evli kaldığı ve 7 yıl sonrasına ilişkin mal paylaşımı ve velayet ilişkilerinin daha işin başında, evlenirken belli çözümlere bağlandığı bir yaşam biçimi olabilirdi belki.

Tarafların velayet haklarını kaybetmelerini gerektiren bir durumun 7 yılın sonunda ortaya çıkması halinde mahkemelerin ve/veya aile hukuku arabulucularının evlenirken kararlaştırılan düzenlemeyi gözden geçirmeleri sağlanabilirdi belki.

O zaman hiçbirimiz 7 yılın sonunda anne – babası ayrılan bir çocuk için yaslar tutmazdık, çünkü yaşam bu yönde kendi akışını ve farklı bir bakış açısını sağlamış olurdu bize belki.

Birtakım dedikoducu kimseler “ Ayyy, kocası nikah tazelememiş mi 7 yılın sonunda? Kimbilir neler çevirdi ama o kız da , bak benimkisi bana 5 kez tazeledi valla, şekerim” derlerdi ve eski tutuculukların yeni cümlelerini kurarlardı belki.

Kimse kimsenin sonsuza kadar mülkü olacağını düşünmezdi ve çiftler biribirlerine daha özen gösterirlerdi belki.

Ben nasıl boşanacağım, şahit, özel yaşamımın ortaya dökülmesi, çocukların yaşayacağı çirkinlikler diye dertlenenler olmazdı belki.

Bugünkü vizyonumuz önümüzde engel olabilir, ancak bu fikrin bir hayli enteresan olduğunun hakkını da teslim etmemiz gerek, bence.

Saygılar.