Seni seviyorum,

yağmurun toprağa ilk değdiği kadar temiz,

ve ıslak...

ıslak diyorum sevdiğim çünkü,

kirpiklerimden süzülmektesin bak şu an...



Seni seviyorum.

Hani,

sabahın ilk ışıkları vardır ya,

güneşin,

ay ışığı ile kavgası gibi,

uzak, kararlı , mağrur

ve bir o kadar da

sana ölümüne muhtaç.

Seviyorum seni,

aç bir martının,

denizde avını arayışı gibi,

suya dalıp,dalıp havalanan...

Aynı,

gökyüzü gibi efsunlusun bana,

bir görünüp bir kaybolan,

hiçbir zaman varlığından emin olamadığım

ama sevgisi yüreğimde kalan,

işte böyle karmakarışıkım yine bu sabah,

hiç olmadığı kadar uykusuzum,

hiç olmadığı kadar yapayanlız ve

kolum kanadım yarım,

sensiz,

tamam olamam hiçbir zaman.

Sanki bedenimde,

ya biryerlerim kesik sensiz,

ya tonlarca ağırlık beynimin derinliklerinde,

esip savurmada,

yüreğimin ekinlerini.

Ya usta bir çiftçinin toprağa değdiği kadar mahir dokunuşlarla,

ekip biçerim,

sana dair ne var ne yoksa,

her şeyi ama her şeyi...

Sadece sana,

sadece senin için

dikilen yeni,

yepyeni fidanların köklerini,

koparıp koparıp,

tekrar yerine

takan,

öldüresiye bir tufan,

uykusuzluklarımda kulaklarımda uğuldayan...

Kimi zaman,

mikron kadar görünmez olursun mısralarımda,

kimi zaman sığmayan kalemimin vurgularına,

öylesine sakin,

ve öylesine deli, dolu,

kabına sığmayan...



Med cezirler yaşarım sensizliğimde,

kilometrelerce çekildiğin o sensizliğim

var ya,

var ya,

var ya,

işte ben,

sensizliğinin hakimiyetindeki gece yarılarında,

kendim kadar boğulurum,

hasretininin dalgalarında...

Sanırsın ki yok olurum,

sanırsın ki kaybolurum,

ve sanırım ki siner sığılarında fırtınalar.

aynı geldiği gibi yaka yıka,

kaybolur karanlıklarda...

İşte böylesine deli doludur sana olan sevdalar,

bu koskoca uykusuz gecenin,

ıssız sabahında,

çayımdaki demsin duman duman,

rüzgârımsın,

içimi hem üşüten, hem ısıtan...

İşte böylesine duru,sessiz ve sakin,

fırtına öncesi sessizliği,

en derinlerinde barındıran....