Okyanuslar kadar derinsin bana,
yağmurlar kadar uzak,
bulutlar kadar masmavi ve de olabildiğince ılıman,

Sahilinde uzun yürüyüşler yaptığım,
gündoğumlarıma kadar uyanıklığımsın benim,
tabanlarımı yakan kumsallar kadar uzun, ve de
yakıcı sıcaklığınla...

Karanlıklar kadar kasvetlisin bana,
çoğu zaman, bu karartılarının aralığında,
gölgelerinde saklandığım,
adım adım peşinde,
ve her ayak izinde varlığına sığındığım...

Kuyunun en dibinden,
sessizliklerin de ötesinden,
beni çekip çıkardığın,
ölümle yaşam arasındaki o keskin sessizlikte,
o ilk günkü kadar,
sendeyim bak hala,
ilk günkü kadar sevgi dolu ve sıcak,
hani ilk elini uzattığın an,
bana demiştin ya,
Korkma!
Karanlıkları el ele aşacağız,
işte ben,
senden aldığım güçle ayaktayım hala...

o sözünün akisleri yansımada bak hala kulaklarımda,

Yağmur sonrası,
içime dolan toprak kokusu gibisin bana,
öylesine benim ve öylesine doğal,
hayat veren tüm dokulara,
yaşamı hatırlatan,

Ve,
sen canımsın,
herşeyimsin benim.
inan...