HAYATIM
Seslerle kabusa dönmüş hayatımda,
Bir ses yetiyordu kendimi bir başka şehirde hissetmeme,
Bir başka tende buluyordum kendimi
Kokusunu bilmediğim ve hep özlemini çektiğim …
Bütün kapıların kapatıldığı anda karşılıklı açılmış kapılardı bizimkiler…
Korkuların engel olduğu kelimelerimiz vardı…
Ve hiçbir aşkta “Seni Seviyorum” demek bu kadar anlamlı olmuyordu…
Bu aşkta kovuşabilme ihtimalleri yüzdelerle hesaplanıyordu…
Böylece aşkın mantıksızlık olmadığı ortaya çıkıyordu…
Yasaklı bi sevdamıydı bu?…
Ama eğer bir giden olursa bu sevdadan ,
“bu aşka yazık olur” denen aşklardan olacak…
Aşıktık birbirimize , soyut bir kavramın varlığını kanıtlıyorduk…
Hayal dünyasının baş rol oyuncuları olmuştuk , gişe rekorları kırıyorduk hayallerimizle…
Ve bir sonraki sahnede neler olacak bilmiyorduk tamamen doğaçlama bir hayat…
Savaşmamız gereken bi hayat varken biz özlemle savaşıyorduk
Hep insanların hayata borçlu olduğu bu dünyada Hayatın bize ödemesi gereken bi borcu var ve bu borcunu mutlak ödeyecek…
Hayat kimseye borçlu kalmaz…