Dün İstanbulu terk etmek sohbetlerini okuyup gülümsüyordum kendi kendime bu şehir terkedilir mi diye.Gece bir telefon eski bir dostumdu arayan.Beni kendi yaşadıkları, güneyin güzel bir ilçesine davet etti.Ama bu davet kalıcı bir davet.İstanbulu bırak gel diyor telefondaki ses.Ofisin hazır,evini bulduk,düzen kurmak için uğraşmayacaksın,bir günde km'lerce yol gitmeyecek,o adliye senin bu adliye benim günü tüketmeyeceksin.

Alın size en ikirciklisinden İstanbulu terketmek ya da terkedememek.
Yıllar önce buna benzer bir teklifi ailemde yapmıştı ama ben kabul etmemiştim.Çünkü o zaman öğrenciliğim yeni bitmiş ve mesleğin zorlukları ile İstanbulda yüz yüze gelmemiştim.İstanbul aşkı yorgunluğumla savaşmıyordu o günlerde.Ama şimdi ne gidecek ne de kalacak gücüm yok gibi hissediyorum.