Tekrar merhabalar.
12 yıl Ankaranın yenidoğan semtinde hastalarımın % 80 inin yoksulluk % 75 inin açlık sınırında olduğu genellikle altındağ ilçesinin mahallelerine bakan bir dispanserin başhekimliğini yaptım.Tedavi başarım % 95 in altına hiç düşmedi.Dispanseri destekleyen bir sosyal komitem vardı ve onların sayesinde hastalar her ay gıda giysi bazen nakit ve ek yardımlar aldılar.Belediye kaymakamlık ve valilikten destek için uğraştım başardığımda oldu başaramadığımda.Yine sizin yazdıklarınızın pek çoğuna katılıyorum.Fakat;
1)Dispanserler yataklı tedavi kurumları değil hastayı dispanserde tutamazsınız.
2) hastaneye yatan hasta çıkacağım deyip imza atıp çıkıyor bir şey yapılamıyor.
3)genelde uyumsuz olan hastalar madde bağımlısı (Alkol, uyuşturucu vs ) olan hastalar oluyor.
4)Sistemin düzelmesini beklersek(Biliyorsunuz bir fıkra var Tanrı bile Türkiye'den umudunu kesmiş ) bulaşıcı olan bu hastaları sayıları 3ü 4ü geçmez son çare nasıl çözebilirim onu araştırıyorum.
Verem örgütlenmesi olamadan genel sistem içinde bence bu iş çözülmez.İyiki Verem savaş dispanserleri var yoksa ülkemizde sağlık ocakları vs ile bu iş yürümez rakamlar korkunç olurdu.Saygılarımla