Lise okulla yüreyerek gittiğim dönemde bizimle aynı sitede oturan bir hayranım peydah oldu.. Çocukcağız benim evden çıkmamı bekler sonra ardımdan yürümeye başladı.. Hiç konuşmadan beni rahatsız etmeden okula kadar beni izler sonra arkamdan bakıp geri dönerdi..

O gün daha erken okulda olmam gerikiyordu o yüzden hızlıca evden çıktım.. Hızlı hızlı yürümeye, ardından koşmaya başladım.

Ve gölgem arkamdan seslendi.. " Bir dakika"

Çok sinirlendim aylar geçmiş bir kelime konuşmamış şimdi en dar vakitte mi konuşmaya karar vermişti. Onu duymamazlıktan gelip koşmaya devam ettim..

Bir ara arkama baktım, o da koşuyor.. Biraz daha hızlandım, o da hızlandı.. Okula dönen yola geldiğimde durdum ona baktım.. Zavallıcık kan ter içinde bana yetişmeye çalışıyor.. Durup onu bekledim.. Yaklaşık 3 aydan uzun zamandır beni her sabah izleyen ama konuşmayan birinin ne söyleyeceğini çok merak etmiştim..

Sonunda nefes nefese geldi.. Durdu biraz dinlenmek adına derin derin nefes aldı.. Sonra cebinden gözlerimi dinlendirmek adına doktorun verdiği ama çantamda taşımaya alıştığım gözlüğümü çıkardı.. Kesik kesik

"Gözlük- gözlüğünüz... gözlüğünüzü düşürdünüz" dedi.

Şok halinde gözlüğümü aldım.. Teşekkür ettim.. Bir şeyler daha söylemeye niyetlenmiştim ki.. Çocuk bir şey demeden oradan uzaklaştı..

Ve bir daha beni takip etmedi.. Aynı sitede oturmamıza ramen iki sene kadar onunla hiç karışmadık..