İnsan sevmediği yerde mutlu olmadığı gibi başarılıda olamaz.. Kabusa benzeyen ilkokul maceram benim için başarısızlıklar ile doluydu. Öğretmenim ve annem birlik olup benim aslında zeki bir kız olmadığıma karar vermişlerdi. Ama balerin gibi incecik olduğumdan mı yoksa dans etmeyi sevdiğimden mi bilinmez, ilkokulu bitirdikten sonra konservatuar bale bölümüne gitmem öngörüldü.. Hatta ikide bir bak oraya gidebilmen için bile ilkokulu bitirmen lazım deniyordu..

Bir tek babam bu fikre karşıydı.. Senelerce öğretmenlik yapmış olan babam öğretmenimin ve annemin yanıldığını savunuyordu. Bana da üzülme derdi, çünki o da ilkokulda başarılı bir öğrenci olmamıştı ama bu onun profesör olmasına engel değildi.

Annem ile ilkokul hocam kafa kafaya verir, benim hakkımda dertleşir ve babamı bu konuda nasıl ikna edeceklerini düşünürlerdi.. Sonunda çareyi ilkokul öğretmenim buldu. Ruh Sağlığı dispanserine götürülecektim böylece babama benim zeki bir kız olmadığım ispat edilecekti..

Gittik, annemin hiç bu kadar sinirli olduğunu hatırlamıyorum. Çünki oradakiler babamı haklı çıkarmış üstelik matematik zekamın biraz daha ileri olduğunu söylemişlerdi.

Zavallı annem o kadar kızdıki anlatamam, sonunda beni cezalandırmaya karar verdi. Önce o okuldan alıp beni baraka okullardan birine gönderdi. Ardından da Gülsevin hocamın ellerine teslim edildim ve bir daha da benimle kimse yakından ilgilenmedi. Hem ben hem de geleceğim kurtulmuş oldu..