Evet takvimden bir haftaya daha el sallarken yeni birine merhaba diyoruz işte.Farkına varmasakta zaman geçiyor öyle ya da böyle.Dur diyemiyoruz engeleyemiyoruz durdurup tekrar beşlatamıyoruz.Hayatta en önemli şeyin zaman olduğunu kşfetmek için ayaşamımızın son demlerini bekliyoruz oysa gerim sayımın başladığını hiç hatırlamıyoruz.Neden diye çok sordum kendime.Günlük koşuşturmalar arasında bir dakika durup evrenin dödüğünü anlamakta zorlanıyoruz.Nefesimizi içimize daha derin solumuyoruz.Kalbimizi bir anlık durdurmuyoruz.Neden niçin kaçıyoruz.Belki de korkuyoruz korkunç ve en derinle karşılaşıp yüzleşmekten.Aynaya bakmayı denesek işe yarar mı?Çizgilerin hergün belirginleşip arttığını gözlemsesek her çizginin hayattan bir kazanım olduğunu beynimizde şimşekler çakarcasına bir uçurtmayı havada yakalamışcasına heyecan ve imkansızı başarmanın yarattığı hazla farketsek.Her geçen gün ömürden ve ömrün akıp gittiğini arkasından el sallamayı bile unuttuğumuzu üzülerek hergün farkediyorum.