İnsan neden neyi istediğini bilemez?Hangi yöne gideceğini,ne yapacağını,ne yapması gerektiğini?Neden çoğu şey yarımkalmışlık hissi verir ya da yarım kalacağı?Nedenler başımı döndürüyor bu ara.Sonunda yorgun,mutsuz,iç sıkıcı bir hal ve yıpranmış,şaşkın bir sima.Yakınındakiler çok uzak,uzağındakiler çok yakın.Sesin fazla çıkarkenbirden apansız derin bir sukunet.Maymun iştahlıyım ben itiraf bu.Kendimden yoruldum.Esasen hayatla falan değil düpedüz kendimle savaşıyorum.Kanatlarım düz duvarlara çarpıp kırılsa da gözümden tek bir damla yaş süzülse de...İç çatışmalarda silahsız kaldım.Sorular cevapsız cevaplar doyumsuz.Parçaların ucu yanık.Hep kendimle ama bensizim.Benle olmak benle kalmak huzursuz kılıyor.Dipsiz kuyulardayım.Ne batıyor ne çıkıyorum sadec tırmanmak var aklımın bir köşesinde.Mutluluğun ne resmini çizebiliyor anlamını da şu aralar bilemiyorum.Günler 24 saat olmaktan çıkmış.Kimi zaman yıllar kimi zaman şafak ile tan arasında bir yanılgı.Tek bildiğim zamanın acımasızlığı.5 yılı geride bırakırken 5 yıl kalmışlığı dün gece hatırladım.Neden bu zaman o da gereksiz ve anlamsız.Anlayacağınız ben yine yeniden kendimleyim hem umutsuz hem fütursuz...