Alıntı: Yazan Av. Mehmet Saim Dikici Bırakın gideyim. Ne istanbul, ne yar, ne diyar... İçimde garip bir bıkkınlık var!

kaçma isteği buna bir deneme ekliyim en iyisi..

ISSIZLIK
Hani zaman zaman bunalırsın.
kararır için, uğuldar beynin,
çocukluğundan kalma sesler duyarsın.
hani bazı bazı yapayalnız hissedersin;
“kimsesizlik” anlamında değil,
o en som tanımıyla “içsel bir ıssızlık” anlamında;
öylesine derinden ve içeriden gelir yalnızlık,
ne vakit, nasıl olduğunu anlamadan
yaşam sevincini yitirirsin sanki.
içinde bir gitme arzusu,
sadece ve sadece gitmek,
yok olmak birdenbire.
nereyenin önemi yok,
yeter ki uzaklaşmak bulunduğun yerden,
yeter ki uzaklaşmak kendinden
ve hatta seni sevenlerden…
keşke görünmez olsam
keşke unutulsam
dediğin o boz
o bulanık anlardan biri nükseder gene.
keşke ulaşılmaz, dokunulmaz,
erişilmez olsam dediğin
böyle zamanlarda
olur da bir sabah erkenden tepen atar,
gözün kararır, gidesin tutar,
yüreğin sıkışıverirse;
hani olur da uykusuz bir gecenin şafağında
“gideyim ben artık buralardan”
diyerek atarsan kendini sokaklara
fütursuz, plansız ve akılsızca;
yani olur da bir sabah yolun düşerse
güvercinlerin gölgelerinin vurduğu,
sayısız kederin aşındırdığı, kovuklara
derinden ve içeriden gelen bir yalnızlık
hissedersen
bir an için dur,
nefes dahi almadan bekle ve sadece dinle.
Duyabilirsin belki
kalbimin hışırdayan sesini,
öylesine hani belli belirsiz.
fısıltılarımı
özenle biriktirilen tüm o sevgilerden geriye kalan
çoktan unutulmuş
hazin, haşin ama
nedense hep umut ve aşk dolu hikayemi...


Turan Paşa