Ara bir sokakta elinizde dosyalarınız, çantalarınızla yürürken laf atılması... Tanıksız ortamda kimlik erozyonu. Üzerinizdeki kalın ve uzun paltonuz, elinizde dosyalarınızla tacize davetiye "sıfır". Hatırlıyorum, üniversitedeyken kısa eteği yaşamımdan çıkarmıştım, çünkü ne zaman kısa etek giysem, o gün anormal seyrediyor, yurda ağlamaklı ve kendimi suçlar halde dönüyordum. Kişisel önlemlerin, yalnızca sokaktaki tacizi dahi önlemeye yetmeyeceğini, asıl sorunu kavrayamadığımız yıllar.

Çok acıklı bir durum, bugün ilkokula giden bir kızım var. Aynı sokakta iki de lise var. Etüt çıkışında lisenin çıkışıyla denk geldiğimiz bir gün, kalabalık bir erkek öğrenci grubu arabaya yol vermemek ve tuhaf tuhaf gülümsemeler eşliğinde alenen tacizde bulunuyor. Biraz erken yaşta evlenseniz, çocuğunuz olabilecek yaşta çocuklar bunlar. Refleks halinde ilk bakışınız da zaten bu, yüzdeki tuhaf yılışıklığı kavradığınızda terörize oluyorsunuz. Arabadan inip dünyayı dar etmeniz işten bile değil. Sonra öğrenci çocuğunuz aklınıza geliyor. Bir kadın için çocukken de yetişkin de yaşamak zor diye düşünüyorsunuz. Asıl tuhaf gelen, tacizcilerin de birer anne evladı olması. Kimi suçlamak gerekiyor, emin değilim. Yetiştirenlerin evlerinde nasıl bir tablo hakim, doğuranı suçlayabilir misiniz, bilemiyorum.

Gelinen son konjonktürde, kadının yeri yeniden tartışılırken, zaten karışık olan hastalıklı düşüncelerin ne hale geleceğini ve sonuçlarını kestirmeye çalışmak doğrusu insanı endşelendiriyor.