İnsanların çocuk arzusu ve bu yöndeki algıları kişiden kişiye ve hatta zaman içinde aynı bireyde bile değişebilir diye düşünüyorum. Hukuk düzeninin tüm olasılıkları yanıtlayarak cevap vermesi mümkün mü acaba? Nesnel düşünce ve evrensel hukuk normları iki insanın hayata ve neslin devamına ait düşünce ve algılarına ne ölçüde yanıt verebilecektir.
Uç bir örnek ama nedense aklıma “vicdani red” kavramı geliyor.
Avrupa ülkeleri başta olmak üzere pek çok ülkede nüfusun azaldığı kadınların evlilik dışı ilişkide ya da evlilik birliğinde çocuk sahibi olmak istemedikleri belirtiliyor.
Şimdi çeşitli felsefi ya da bireysel nedenlerle çocuk sahibi olmak istemeyen bunu reddeden bayanları hukuk düzeni nasıl korumalı? Ben bu noktada kadının irade beyanın kıstas alınmasından yanayım. Gerek evlilik öncesi gerekse evlilik esnasında bu yöndeki tavrını net bir şekilde ortaya koyan ve kararını eşiyle paylaşan bayanın hür iradesi elbette ki onu kusurlu yapmaz. Ancak bu yöndeki fikrini saklayan, eşinin çocuk arzusunu bile bile bunu eşiyle tartışmak ya da boşanmak yerine kendini kısırlaştırmayı tercih eden kadının durumu gerçekten kafamı karıştırdı.