Bilindiği üzere “Alıcı, gözden geçirmek ve satılanda satıcının sorumluluğunu gerektiren bir ayıp görürse, bunu uygun bir süre içinde ona bildirmek zorundadır. Alıcı gözden geçirmeyi ve bildirimde bulunmayı ihmal ederse, satılanı kabul etmiş sayılır. Ancak, satılanda olağan bir gözden geçirmeyle ortaya çıkarılamayacak bir ayıp bulunması hâlinde, bu hüküm uygulanmaz. ”

Yine SATICI, AYIPLARIN VARLIĞINI BİLMESE DAHİ SORUMLUDUR. Onun da kendisinden önceki malike müracaat hakkı elbette bulunmaktadır. Samimi bir satıcının yapması gereken de zaten budur, alıcı tarafından kendisine dava açıldığında bu ayıpları bilmediğini iddia edecekse davayı aracı kendisine satan önceki satıcıya ihbar etmeli, koşulları var ise bu zararını o satıcıdan karşılamalıdır. Aksi halde her satıcının “Ben de bilmiyordum” savunması karşısında yapılacak bir şey kalmaz, mağdur olan kişilerin yasa ile kendilerine tanınmış bu haklarını kullanmaları engellenmiş olur.

Bu konuda YARGITAY 13. HUKUK DAİRESİ’nin bir kararında alıcının, satın aldığı araçla ilgili olarak Trafik Şube Müdürlüğünce tutulan kayıtları ve aracın sigorta kayıtlarını inceleme yükümlülüğü olmadığı, satıcının ayıpların varlığı konusunda alıcıyı bilgilendirdiğini veya alıcının bu hususu zaten bildiğini ispatlaması gerektiği satıcının ise, kendisinden önceki ayıp durumlarını bilmemesinin onu sorumluluktan kurtarmayacağı, SATICININ AYIPLARIN VARLIĞINI BİLMESE BİLE ONLARDAN SORUMLU OLACAĞI açıkça belirtilmiştir.

Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi, satıcı ayıpların varlığını alıcıya bildirdiğini veya alıcının bu ayıpların varlığını bildiğini iddia ediyor ise bu iddiasını ispat ile mükelleftir. Uygulamada satıcının, aracın zaten piyasa değerinden düşük satın alındığı savunması ile karşılaşıldığı görülmektedir. Yüksek Mahkeme ise, bir kararında, aracın piyasa değerinden düşük satın alınmasının, ayıpların alıcı tarafından bilindiği konusunda bir karine teşkil etmeyeceği bir başka anlatımla araçtaki ayıpların -salt piyasa değerinden daha düşük bir bedel ile satın alındı diye- alıcı tarafından bilindiğinin kabul edilemeyeceğini belirtmiş, bu ayıpların alıcı tarafından bilindiğinin açık ve net bir biçimde ispat edilmesi gerekliliğine vurgu yapmıştır. (Bkz. Yargıtay 13.Hukuk Dairesi Esas: 2014/5798 Karar:2015/6620 sayılı kararı)