Değerli meslektaşlarım,
6098 sayılı Borçlar Kanununun 386. maddesinde şöyle bir düzenleme vardır.

'Tüketim ödüncü sözleşmesi, ödünç verenin, bir miktar parayı ya da tüketilebilen bir şeyi ödünç alana devretmeyi, ödünç alanın da aynı nitelik ve miktarda şeyi geri vermeyi üstlendiği sözleşmedir.'

Bu düzenlemenin devamında ise 387. ve 388. maddelerinde ise faize ilişkin olarak şu düzenlemelere yer verilmiştir.

'Ticari olmayan tüketim ödüncü sözleşmesinde, taraflarca kararlaştırılmış olmadıkça faiz istenemez.

Ticari tüketim ödüncü sözleşmesinde, taraflarca kararlaştırılmamış olsa bile faiz istenebilir.' şeklinde düzenlemeler mevuttur.

6098 sayılı Yeni Borçlar Kanunumuzda ödünç verme sözleşmesine ilişikin düzenlemeler mevcut iken ayrıca 5237 Sayılı TCK'nın 241 maddesinde de ise Tefecilik tanımı şöyle yapılmaktadır.

'Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para veren kişi, iki yıldan beş yıla kadar hapis ve beşbin güne kadar adlî para cezası ile cezalandırılır.' demektedir.

Bu düzenlemeler ışığında Tefecilik ve ödünç verme sözleşmesinin birbirine uyumlu olup olmadığı veya size göre çelişkili yönlerinin bulunup bulunmadığı hususunda görüş ve önerilerinizi bekliyorum.Saygılarımla..