Alıntı: Yazan MAHMUT SEÇGİN Lehtarın kesin ve açık deliller sunup mektubun paraya çevrilmemesi gerektiğini ispatlayarak bankanın idareye ödeme yapmaması gerektiği görüşünüze katılıyorum. Ancak, kayıtsız şartız ödeme taahhüdü içeren mektubun ibrazı halinde bankanın taraflar arasındaki uyuşmazlığa bakmaksızın ödeme yapması gerektiği görüşü uygulamada daha çok geçerlilik kazanmış durumda. Zira, bankanın , taraflar arası yaşanan uyuşmazlığın tarafı olmadığı gibi, böyle bir yetkisinin bulunmadığı benimsenerek bu sayede mektubun ibrazı halinde derhal ödeme yapılması gerektiği uygulama da daha çok yer etmiş. Bankalarda uygulama tutumlarını daha çok bu yönde belirlemiş. Dediğiniz gibi bu durum gerçekten mağduriyetlere yol açmaktadır...

Maalesef...

Banka teminat mektubu, üçüncü kişinin fiilini taahhüt olarak kabul edildiğinden (1967 ve 1968 İBGK kararları ile) bankalar, bizim borcumuz bağımsız/asli borç mantığıyla hareket ediyor (bu kısım doğru elbette) ve buna bağlı olarak muhatap ile lehtar arasındaki ilişki/sözleşme/uyuşmazlık beni bağlamaz (hata burada bence); aksi takdirde sorumlu ben olurum diyor. Hatanın burada olması sebebi ise şu: elbette ki bankanın borcu, bağımsız nitelikte ve asli borç ama teminat mektubunda yazan ve garanti edilen de bir "risk" var. Bu sebeple banka, taraflar arasındaki sözleşmeyi teminat mektubuna yazdığında (ki yazmaktadırlar) sadece bu sözleşmedeki riski garanti ediyor; başka bir deyişle banka, soyut bir borç ikrarında bulunmuyor. Dolayısıyla lehtar, teminat mektubunda yazan riskin gerçekleşmediğini elindeki somut delillerle bankaya sunarak ödemeyi reddetmesini isterse ve banka -buna rağmen- muhataba ödeme yaparsa bu durum, hakkın kötüye kullanımını korumaktır.

Konuya ilişkin yargıtay da bu görüştededir:
http://www.turkhukuksitesi.com/serh.php?did=13884

Neticeten: yargıtayın görüşü bu, doktrinde genel kabul gören görüş bu, MK m.2 değerlendirmesi çerçevesinde hukuken bence de doğru görüş bu... Uygulamayan bankalar...

Saygılar...