Bizim evde ayakkabı çıkmaz,
hayatın tozu odamızdadır.

Rüyalarımız yatağımızda kalır.

gerçekleri görür dışarıda bakışlarımız.

Renklerimiz koyu görünür

ama sadece bizler görürüz beyazları

içimizde.

Saklanmışızdır bazen.

Bir prens beklemeyiz ayağımıza

o altın ayakkabıyı giydirecek

Alnımızdan öpüp uyandıran olmaz

çoğu zaman

Yine de kadınızdır sessiz

kabullenmemiş

ve sır dolu.

Ama anahtarı bulamaz kimse

Bulamaz ruhumuza giden yolu...