Birgün,
hepimiz uzanacağız,
musallanın mermer ve dondurucu soğuğuna,
koşan adımlarımız duracak,
söyleyen dilimiz susacak,
gülümseyen yüzümüz solacak,
ağlayan bakışlarımız donacak,
orda öylece bomboş,
asılı kalacak bakışlarımız,
sanki hiç yaşamamışcasına...
İşte o an,
bizden geride kalacak olan,
sadece yaptıklarımız olacak,
söylediklerimiz miras kalacak,
güzellikler ve iyilikler ile anılacaksa eğer adımız,
bugünkü adımları en mükemmelinden atalım,
en ince sözlerle konuşalım,
kırmayalım,
yıkmayalım,
ve arkamızdan sadece,
eyvah densin,
ağlansın,
şimdi ben onsuz
ne yapacağım feryatları,
gökyüzünde
çınlasın,
çınlasın,
çınlasın...
arkamızdan.

Ölümse kaçınılmaz bir son,
bundan kurtulamayız,
ister barakada uyan,
ister şatoda,
ölüm geldiği an yanıbaşında,
ne makam dinler ne mekân,
sürükler önüne katarak.
İster zengin ol,
ister beş kuruşun olmasın cüzdanında,
kaçılmaz topraktaki ,
o iki metrelik boşluktan...
İşte bu yüzden insan,
dünyada her solukta,
kendine boy aynası tutmalı,
her dakika ve her zaman...

Bu şiirimi hem yazdım hem de ölümü çağrıştırdığı için hiç sevmedim.
Ama sadece acınızı paylaştığımı anlatmak istedim AKDEVRİM.
DOSTLARIN YOKLUĞU DAİMA HİSSEDİLİR.