Sevgili Ömer;
Çok hatırlayamıyorum ama günümüz bebeklerini görüdükçe bebekliğimi ve şimdiyi düşünürüm. 70-80 cm'lik adımlara ulaşabilmek için çok kere dizlerim, elim, yüzüm paramparça oldu.. minik adımlarla öğrendik 70-80 cm'lik uzun adımları..
Şimdilik iğne ile kazıyoruz kuyuları..
Günün birinde kuyu kazma hızımıza işmakinaları yetişemez
Gelişmeler umut verici...

Arkadaşlara bir öneri..
Bizler de çok kere oturduğumuz yere ısınır, kalkmak istemeyiz..
böyle durumlarda savcılara "Savcı bey. dışarı buyurun da beraber bi çay içelim.." teklifinde bulunarak oturumdan çıkmak zorunda bırakın..

Hem onlar da bizim karşı tarfta yer alan meslektaşlarımız değil mi? Günün birinde onlar da bize uyum sağlar..
Saygılarımla...