Mesleğe staj başlangıcını saymaz isek, iki kez sıfırdan başladım. İki yolculuğumun başlangıcında da büromun kapısını en çok aşındıran, çaycılar oldu. Her iki başlangıcımda da zaman zaman yeise, beise kapıldığım, tamam artık, bitti yeter, dediğim zamanlar oldu. Kazanıp kazanmamayı boşverip, olanla olması gereken kaosunda, yaşananı bütünle ve bütünün geleceğiyle özdeşleştirip, bu meslek yapılmaz, konu mankenliği, dediğim zamanlar oldu. -Ki zaman zaman hepsini hala derim - Çok kazanıp, kazancın hep aynı şekilde devam edeceği, yahut kazanamayıp, kazanamamanın hep devam edeceğini düşündüğüm zamanlar oldu. İkisinde de yanıldım. Her iki halde de önemli olanın, yalnızca -kim söylemişti anımsamıyorum-; pedalları çevirmeye devam etmek olduğunu, yaşayarak ve deneyimleyerek, anladım.

Avukatlık bir yaşama biçimi, ya da hayatın yegane gerçeği, yani eşittiri değil. Diğer deyişle, vazgeçilmez değil. Durum ve beklentilerinizi gözden geçirdiğinizde, aklınıza yatıyor ve hala mesleğinizi sürdürmek istediğinize ikna oluyorsanız, yani, ne istediğinizde karar kılıp, sebat edebiliyorsanız, bence vazgeçmeniz mantıklı da değil.

Para kazanmaktan övünmek kadar, para kazanmamaktan övünmek de profesyonellik değil. Avukatın el kitabı niteliğindeki, mesleğin belki de en eski kitaplarından olan "Genç Avukatlarla Hasbıhal" kitabını okumak belki bugünlerde her zamankinden daha çok işe yarayabilir. Ama 4-5 yıl noterlik beklentisiyle zaman geçirecekseniz, aynı bekleyiş zamanını, 5 yıl deneyim kazandığınız meslekte sürdürmeniz de, artılı ve iyi bir seçenek olabilir

Sonuç olarak, hangi mesleği yaptığınız değil, kendinize ve başkalarına ne kadar faydalı olabildiğiniz, önemli olan.

Saygı ve başarı dileklerimle.