Alıntı: Yazan cLaW Bunlar beni hiç ilgilendirmiyor… Şöyle diyeyim : Hiçbir şeye inanmıyorum… Bir adım geri durduğumuzda, ormanı seyretmek için ağaçları bir kenara ittiğimizde, ağaçların değersizliğiyle karşı karşıya kalırız… Daha fazla geri geldiğimizde, ormanı tamamen önemsiz buluveririz… Aynısı bu ülke, yeryüzü, güneş sistemi ve galaksi içinde geçerlidir… Bu evren o denli geniştir ki, biz bir kum taneciğinden daha ufak kalırız… ... “Yaşam sahip olduklarımızın tümüdür ama yine de o hiçtir…”

E.Cioran kim bilmiyorum ama, büyük, giderek daha büyük resme bakarken alçalma duygusu taşımak ve giderek kendine ve evrene yabancılaşmak-kaybolmak yerine, kudreti dahilinde olanı yapmayı, yani bir adım ileri, devamla adım adım, geri-uzak yerine ileri-yakına giderek, ormanda seçeceği herhangi bir ağaç, o ağacın dalı, o ağacın dalındaki kuş yuvası, o yuvada yumurtasını yeni çatlatmış, ağızları açık yiyecek bekleyen yavru kuşları izleyerek, önemlilik-önemsizlik kaosundan kurtulup, yaşamla ve evrenle bütünleşmeyi de seçebilirdi

Saygılarımla...