Biletleri listeden kontrol ettikten sonra rahatlayıp arkama yaslandım, derin ve huzurlu bir nefes aldım. Oh! İyi ki büyük ikramiye bana çıkmadı.

Yaklaşan yılbaşını neredeyse her köşe başında haber veren, seyyar piyango bayileridir. Her Aralık sonunda, kah bu soğukta elleri titreye titreye bilet satmaya çalışan yaşlılara acıdığımdan, kah tombala gibi bu da yılbaşı adetlerinden biri olduğundan, birkaç bilet alırım. Hiç umursamam çıkıp çıkmayacağını, sonuçta bir eğlence sadece. Ama zaman zaman, ya büyük ikramiye bana çıkarsa diye kaygılandığım da olur. Kaygılanırım, hatta korkarım talih kuşunun benim başıma konmasından. Öyle çok nedeni var ki bu korkumun.

Bir kere, uzmanlar söylüyor işte, büyük ikramiyeyi kazanıp da hayatını mutlu bir şekilde sürdüren kimse yok. Gazetede okuduğuma göre, tüm bu şanslı insanlar, ilk beş yıl içinde ellerindeki paranın tümünü yitirmiş, mutsuz olmuşlar. Sonra başka nedenleri de var. Örneğin, ne yapacaksın onca parayı, yaşamına nasıl devam edeceksin, bu büyük değişikliğe nasıl uyum sağlayacaksın? İşini bıraksan, “görüyor musun, parayı buldu, mesleğini kenara attı” derler; bırakmasan “gözü doymuyor bunun, milyoner oldu ama hala üç kuruş kazanacağım diye uğraşıyor” diyecekler. Boşansan “para azdırdı” olacak, boşanmasan “enayi” olacaksın. Tatile, diyelim dünya turuna çıkman bile milletin ağzında sakız olacak. Hadi söylenenlere kulak asmadık diyelim, başka dertleri de var böyle büyük para sahibi olmanın. En basiti, bahçeli bir ev aldın diyelim, börtü böcekle uğraşmak zorunda kalacaksın. Parayı nereye yatıracağın ise apayrı bir sorun.

Sonuçta, çoğunu Savunma Sanayi Fonu'na ve Türkiye'nin tanıtımına katkım olsun diye aldığım şu 68 bilete büyük bir ikramiye çıkmaması beni çok sevindirdi ve rahatlattı. Bir aksilik olup da 25 milyon bana çıksaydı, inanın ki...

Not: Yazıyı yarım bıraktığım için kusuruma bakmayın, kızım ısrar ettiği için gidip loto oynamam gerekiyor; dönüşte tamamlarım.


Cengiz Aladağ
01.01.2009