bu başlığı okuyunca ilk aklıma gelen kelime "ZAHİR" oldu..

yaşama tutunduğumuz araçların varlığı bizim kaybolmamızın engelidir sadece.

yoksa bir akşamüstü denize yürümek, bir sabah da dünyaya yol almaya çıkmak çok kolay olurdu.

sadece, geride bıraktıklarımıza bir "ceza" vermediğimize inandırmak ve onları "özlemek" olmasaydı..

geçici kaybolma duygusu iyi bir tatil ile eş değerdir. iyi tatilde kaçtıklarımızı kafamızda götürmemizle doğru orantılıdır.