Bir gün okul çıkışı bir üst dönemden bir arkadaşımı gördüm,ama o beni göremedi...Bunun sebebi dalgınlığı falan değildi,görmemezlikten gelmesi hiç değildi.Arkadaşımın gözleri görmüyordu.Bana çok ilginç gelirdi nasıl oluyorda bu bölmümde okuyabiliyor?Eve kadar beraber yürüdük ondan bir sürü şey öğrendim nasıl sıınavlara hazırlanıyor?nasııl yaşıyor?Doğrusu anlattıklarından çok etkilendim.Ama bir şeyi hiç unutamıyorum.
Yürürken hani o her zaman açılan ve bir türlü doğru düzgün kapatılamayan çukurlardan biriyle karşılaştık.Orası uzun zaman önce açılmış ve sözde kapatılmıştı.yol çukurlarla doluydu.Yürümek gözleri gören bir insan için bile çok zordu,napıcağımı bilemedim.Ben bunları düşünürken o sanki düşündüklerimi duydu."Güldal bu çukurlar bizim için çok önemli ne kadar mesafem kaldığını bu çukurlar sayesinde biliyorum,burda nerede olduğumu anladım mesela şimdi bir okulun önünden geçiyoruz öyle değil mi?İşte bu köşeden dönmeliyiz"dedi
Hayatımın en büyük derslerinden birini aldım meğer birilerinin hayatını zorlaştıran şeyler başka birilerininkini kolaylaştırıyormuş ve sadece görmek herşeyi görmeye yetmiyormuş...