kilidi okyanusa
atılmış sandık gibi...
acıyla yaşamakdan ,
sanki usandık gibi...
ne dert anlatabildim,
ne onu,ne kendimi...
dostlar unutabildim...
harabe gönül evim,
acı üreten devim...
nefes alıp verirken...
yıkık dökük pencere
acı ve izdirabı
kaynatıyor tencere...
elimi ayağımı,
kader vurmuş zinçire...
gecelerim bitmiyor...
hayat toz pembe değil..
asla öyle gitmiyor...
güneş,ayın ,yıldızın
imrendiği kadını..
aradım yıllar yılı...
elbette biliyorum,
günlerim hep sayılı...
hangi takvim yaprağı,
benimle düşecektir...
kaynayan tencerede,
acılar pişecekdir...
aranır olan kadın,
bir sıhhat nefes gibi....
içime dolan kadın...
anladın anlamadın
bir tabutta son bulur...
gerisi anı olur...
nefes alıp verirken ,
gözlerini yaşartan..
bu dünyada acının
kantarı var mı tartan...?

AKDEVRİM.03.10.2007.istanbul...