Oldurma hayat beni,
Öldür…
hayat durdur beni, yolumu kes, razıyım bir gece yarısı korkudan titremeye. yeter ki oldurma beni artık, öldür....
Kim ne derse desin ayakta kalmakla direndiğim hayat, bu sefer sana geliyorum. Hiç inatlaşmadan ellerini uzattığın uçuruma koşuyorum. Düşmek korkusunu eritiyorum. Hiçbir çarenin kalmadığı bu ıslak kaldırımlardan ayaklarımı çekiyorum. Sürünerek sana geliyorum hayat. Bir yudum suyuna değil. Ellerine…
Ellerine…
Hep ben tersine gittim senin. Sen ne kadar kötüysen ben o kadar iyi olmalıydım. Sen yıkmaya çalıştıkça ben dik durdum. Yıkamadın hayat. Şimdi kendi rızamla geliyorum ellerine.
Hep ben umutlandım. Umut koruduğum bebeğim gibiydi. Sen öldürmeye çalıştıkça benim kollarımın içine hapsettiğim. Şimdi bebeği geride bırakıp sana geliyorum, kendi rızamla ellerine…
Hep ben yeniledim kendimi.
Geçmişi önüme süren de , şimdimi yap boza çeviren de , geleceğimi bulandıran da sendin.
Ben sevmedim hiç seni, inatlaştım, farklı bir davam var seninle.
Hiçbir mahkemenin çözümleyemediği bir davam vardı… ikimizde mahkumu olduk yeryüzünün. Şimdi sana geliyorum. Yalnızlığımı terk edip. Yalnızlığının başladığı uçuruma koşuyorum. Ne en dibine ne de en tepene. Noktaladığın yere kendini. Uçurumun en ucuna.
Vardığım da kollarına, hayat. Artık oldurma beni, öldür. Ölüme sürükle. Süründür beni hayat.
Oluşumumdan kaçıyorum, yalnız bırakın burası asi bir mezarlık…
Nlfrltg
30eylül2007 16.24