Köpeğimi özlüyorum hiçbir zaman köpeğime insan muamelesi yapmadım, ama o kendini insan sanırdı; annemin anne olduğunu bilir, onun yanında daha hanımefendi otururdu; saçlarını uzun kullanmayı tercih ederdi; her kısalttığımda bana küserdi ama kinci değildi; hemen barışırdık. İsmi Çapkındı, aseksüeldi gerçi ama olsun; sonuçta biz insanlarda da 60 yaşında Filiz Teyze var; olabilir yani. Çapkın çok farklıydı; harika bir köpekti; son sınıftaki zorlu finallerime gece çalışırken, sabaha kadar beni bırakmaz, kafası düşse de direnir uyumazdı. Gerçi arada uyuyakalırdı odamda; çok kötü horlardı ve kabus görürdü; gördüğü kabus nedeniyle, tiz tonda bir hav'la birlikte uyuduğu koltuktan yuvarlandığında 2-3 sn. ne olduğunu anlamaya çalışır; ben onun komik haline gülerken şımarık bir şekilde yanıma gelir ve kucağıma tırmanırdı. Erik, karpuz severdi; çekirdeği kendi ayıklardı. Sınavlarım sebebiyle Bahçeli 7'nin ara sokaklarında tek başına sürttüğü de olmuştur. Bir gün çok hastalandı; bir prof.(!) kalp teşhisi koydu. İlaçlarını düzenli verdim. İyi olmadı. Sonra Hoşdere'de başka birine gösterdim; kalp değil, dedi. Ameliyata aldılar. Kadın hastalıklarıymış Bekledim ameliyatını; ameliyat sonrası karnındaki sargılarla uyuduğunu gördüğümde kötü hissettim. "Evinize gidin, geç uyanır, arayacağım sizi, başarılı geçti ameliyat" dediler. Ve gece gelen telefonla aldım haberi. İlk kaybımdı. Ondan sonra hiçbir köpeği istemedim. Onu öyle özlüyorum ki, şimdi, diyorum, reenkarnasyon diye bir şey olsaydı, Çapkın reenkarne olsaydı ve beni bulsaydı.. ne çok sevinirdim..