Özgürlükleri elinden alınan her hükümlü, toplumda bozmuş olduğu sosyal adalet sağlanana kadar işlemiş olduğu suçun ağırlığına göre bir infaz kurumunda cezasını çeker. Cezası infaz edilen hükümlü; izin, hastahaneye, Cumhuriyet Başsavcılığına veya duruşmaya sevk, eğitim, öğretim, işyurdu, cezanın ertelenmesi, salıverilme, nakil, deprem, sel gibi doğal afet ve yangın halleri dışında ve yetkili makamca verilmiş yazılı bir emir olmadıkça kapalı kurumun dışına çıkarılamaz. (CeGTİK m.92/1) Kanunda sayılan bu haller dışında, CMK md. 250 deki örgütlü suçların doğruluğunun tespitindeki işlemde istisna olmak üzere hükümlünün kurum dışına çıkarılması söz konusu değildir.

Bir hükümlünün dış dünya ile ilişkisini güçlendirmenin en doğal yolu, izindir.[1] Çünkü izin, hükümlüyü yıllarca çekmiş olduğu mahpusluğun neden olduğu asosyallikten kurtarır. Ve yine mahpusluğu esnasında ırak kaldığı sosyal çevre ile yeniden kaynaşmasını sağlar. Tahliyesiyle birlikte yaşayabileceği işsizlik sorununa kısmi çözüm üretmek için kullanılan bir araçtır. İznin diğer bir artısı ise, hükümlünün yakın derecedeki aile bireylerinin başına kanunda belirtilen esaslar dahilinde madden veya manen bir zarar gelmesi durumunda, mahpus bulunan hükümlünün çekeceği düşünsel işkenceyi ve çaresizliği kısmen de olsa gidermesidir.

Biz burada ilgili kanun maddesinin vermiş olduğu yetkilerden sadece hükümlünün izin hakkı kavramı üzerinde duracağız. Dışsal Serbestlik olarak addettiğimiz konuyu mazeret izni, özel izin, iş izni olarak üçe ayırıp nasıl suiistimal edildiğini ve suiistimalinde ne gibi yaptırımların olduğunu da konu olarak da işleyeceğiz.